หมวดหมู่: ข่าวทั่วไป

  สาวโพสต์วิธีการแก้เผ็ด  วันที่ 3 เดือนตุลาคมปีพ.ศ. 2564  ได้มีหญิงสาวรายหนึ่งเข้ามาทำการโพสต์ลง Facebook ส่วนตัวพร้อมกับเปิดเผยเรื่องราวประสบการณ์ที่เธอถูกเพื่อนยืมเงินไปแล้วไม่ยอมใช้คืนโดยระบุว่าเพื่อนของเธอติดต่อมาทำการยืมเงินเธอประมาณครึ่งแสนโดยมีการนัดคืนเงินกันเป็นกิจจะลักษณะ

แต่เมื่อถึงกำหนดคืนยังเพื่อนของเธอก็ไม่ยอมนำเงินมาคืนให้นอกจากนี้ยังไม่มีการพูดถึงเงินที่ยืมไปและไม่จ่ายเงินซึ่งเธอได้เห็นเพื่อนของเธอที่ยืมเงินเธอไปนั้นโพสต์ใน Facebook ส่วนตัวกินหรูอยู่ดี แต่ก็ไม่ยอมเอาเงินมาคืนเธอสักที

        ทำได้เธอนั้นจำเป็นต้องหาวิธีเอาเงินที่เพื่อนยืมไปกลับคืนมาโดยหญิงสาวคนดังกล่าวระบุว่าวิธีการที่เธอได้เงินของเธอกลับคืนมาก็คือการที่เธอประกาศปล่อยเงินกู้แน่นอนว่าเพื่อนของเธอซึ่งเป็นลูกหนี้รายใหญ่ของเธอก็เห็นจึงได้ติดต่อมาหาเธอเพื่อทำการขอยืมเงินเพิ่มซึ่งเธอบอกกับเพื่อนว่าเธอยินดีให้แต่จะต้องมีการใช้หนี้เก่าพร้อมกับดอกเบี้ยให้หมดเสียก่อนถึ

งจะสามารถยืมหนี้ใหม่ได้และเพื่อนเธอก็หลงกลนำเงินที่ยืมเธอไปมาคืนพร้อมกับจ่ายดอกเบี้ยให้กับเธอซึ่งหลังจากที่เธอได้เงินกลับคืนมาเรียบร้อยแล้วเธอก็ปฏิเสธการยืมเงินครั้งที่ 2 ของเพื่อนของเธอทันที

       นอกจากนี้เธอยังได้โพสต์ผ่านทาง facebook ส่วนตัวของเธอด้วยว่าเธองดปล่อยเงินกู้ดังนั้นหากใครต้องการกู้เงินไม่ต้องทักเธอมาพร้อมกันนี้เธอยังระบุด้วยว่าเธอได้ปิดจ๊อบการเป็นเจ้าหนี้ของเธอเรียบร้อยแล้วเธอเรามานานถึง 3 เดือนเต็มๆกว่าเธอจะได้เงินของเธอคืนมาและเธอยังระบุด้วยว่าให้เพื่อนที่ยืมเงินเธอไปแล้ว

วไม่ยอมเอาเงินมาใช้หนี้เธอนั้นตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเธอไปเลย  ufabet เว็บแม่   โดยหญิงสาวคนดังกล่าวไม่ได้มีการระบุว่าเพื่อนที่เธอให้ยืมเงินแล้วไม่ยอมเอาเงินมาคืนนั้นเป็นใครแต่เธอยืนยันผ่านทาง facebook ว่าเธอจะไม่เป็นเพื่อนกับลูกหนี้คนนั้นอีกต่อไปแล้ว 

         หลายคนที่ได้อ่านโพสต์ของหญิงสาวคนดังกล่าวก็พากันมาแสดงความคิดเห็นเป็นอย่างมากโดยหลายคนนั้นจะขอยืมวิธีการของเธอไปใช้เนื่องจากคนส่วนใหญ่มักจะพบปัญหาว่าเมื่อเพื่อนเดือดร้อนมาขอยืมเงินแล้วให้ยืมเพราะถึงเวลาคืนแล้วกลับไม่คืนเงินให้และตัวเพื่อนนั้นก็มีเงินใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยเรียกได้ว่ามีเงินแต่ไม่ยอมคืนเจ้าหนี้และไม่ได้คิดจะหนีเจ้าหนี้ทำให้คนที่เป็นเจ้าหนี้นั้นเหนื่อยต่อการทวง 

คือการให้บริการแก่ผู้อื่นเวลาเราซื้อเครื่องปรับอากาศ ส่วนใหญ่ก็คงติดเองไม่เป็น การทำงานรับค่าจ้าง แต่ถ้าให้ช่างทำให้ เขาย่อมติดตั้งให้เสร็จและสวยงามในเวลาไม่นาน ส่วนเราก็ต้องเอ่ย “ขอบคุณมากครับ” พร้อมจ่ายค่าจ้างเป็นการตอบแทนเวลาไปร้านอาหาร หากได้กินอาหารอร่อยและได้รับบริการที่ดี

เราก็ต้องเอ่ย “ขอบคุณ” ขณะจ่ายค่าอาหาร และอาจคิดอีกว่า “ไว้มาร้านนี้อีกดีกว่า”ขณะเดียวกัน หากสินค้าที่ซื้อไปชำรุดหรือใช้งานไม่ได้ เราย่อมโมโหและร้องเรียนกับผู้ผลิตว่า “คืนเงินของฉันมาเดี๋ยวนี้!” หรือถ้าไปกินอาหารแล้วพบว่าอาหารไม่อร่อย บริการก็แย่ เราก็คงคิดว่า “จะไม่มาร้านนี้อีกแล้ว”สรุปแล้ว

“การรับเงิน” จึงเท่ากับ “การสร้างความสุขให้อีกฝ่าย” นั่นเองดังนั้น คนที่รู้สึกผิดกับการทำงานรับค่าจ้างจึงแปลได้ว่าเขาคนนั้น ไม่อยากเห็นคนอื่นมีความสุข”บางคนอาจพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ถ้าอีกฝ่ายมีความสุข ฉันก็ดีใจ”แสดงว่าเขาลำบากใจที่มีเงินเป็นตัวกลางแต่ลองสมมติว่าเรามีเพื่อนที่ชอบเอาผลไม้

หรือขนมมาให้บ่อยๆคอยช่วยทำความสะอาดบ้าน ดูแลลูกๆ ให้ หรือล้างรถให้ทุกสัปดาห์โดยไม่ต้องการผลตอบแทนใดๆ เราจะรู้สึกอย่างไรในตอนแรกเราอาจรู้สึกขอบคุณและคิดว่า”สบายสุดๆ โชคดีจังเลย”แต่หากเพื่อนช่วยเหลือเช่นนี้ไปอีกหลายเดือนหรือหลายปี เราคงรู้สึกไม่ดีและอาจรู้สึกผิดหรือระแวงว่าอีกฝ่าย

มีแผนอะไรรึเปล่าหากเป็นเช่นนั้น การจ่ายเงินตอบแทนย่อมทำให้เราสบายใจกว่าโดยปกติคนเราจะรู้สึกผิดหรืออึดอัดใจหากมีใครทำอะไรให้โดยไม่รับผลตอบแทนอยู่เรื่อยๆ ดังนั้น การขายสินค้าหรือให้บริการจึงจำเป็นต้องมีเงินเป็นตัวกลางเพื่อสร้างความเสมอภาคต่อกันหากคิดเช่นนี้แล้วใครยังรู้สึกผิดที่จะรับเงิน แสดงว่าคุณต้องการสร้างความอึดอัดใจให้อีกฝ่ายการกำหนดราคาและรับค่าตอบแทนจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้เลย

เลิก “ตั้งค่าความสามารถของตัวเองถูกๆ”

ขณะเดียวกัน คนดีมักประเมินความสามารถของตัวเองต่ำเกินไปและคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นไม่ควรค่ากับผลตอบแทนมากมาย เวลาอีกฝ่ายเรียกเก็บเงินจึงไม่กล้าตั้งราคาสูง และมักตั้งค่าแรงของตัวเองถูกเกินไปแม้รายได้ต่อปีจะน้อย แต่ก็ยอมรับว่าตัวเองมีมาตรฐาน คิดไปว่า“ฉันก็ทำได้แค่นี้แหละ” แล้วพอใจอยู่แค่นั้น หากเราขีดเส้นไว้ตั้งแต่แรกว่าคนอย่างฉันไม่มีทางทำรายได้ถึงปีละพันล้านเยนแน่ ๆ

ย่อมทำให้เรายอมแพ้โดยไม่คิดจะลองทำดูก่อนคนที่จำกัดขีดความสามารถของเราก็คือ “ตัวเราเอง นี่แหละทำให้คำว่า ยิ่งเป็นคนดีก็ยิ่งจน กลายเป็นความจริงที่ไม่อาจเยียวยาได้สมมติว่ามีนักศึกษาชั้นปีที่สามมาปรึกษาคุณก่อนจะส่งใบสมัครงานไปตามบริษัทต่างๆเมื่อได้พูดคุยแล้ว คุณถึงพบว่าเด็กคนนี้เป็นผู้ใหญ่กว่าคุณในสมัยที่อายุเท่ากันเสียอีก

และรู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องปรึกษาคุณเลยด้วยซ้ำแต่ถ้าเด็กคนนั้นพูดว่า “ผมไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยชั้นนำ นอยู่แล้วว่าสมัครไปก็ไม่ผ่านอยู่ดี สู้สมัครงานกับบริษัทขนาดกลางไปเลยคุณคงไม่พูดว่า “นั่นสินะ อย่าหวังเลยดีกว่า” จริงไหม เผลอๆ คุณอาจจะแนะนำว่า “ไม่หรอกน่า

ผมว่าคุณมีดีพอจะลองดูสักตั้งนะ” เสียแล้วถ้าอีกฝ่ายยังตอบกลับมาว่า “แต่คนอย่างผมคงไม่ไหวหรอก…” ล่ะจะทำยังไงผมเชื่อว่าทุกท่านจะแนะนำว่า “อย่าจำกัดขีดความสามารถของตัวเองสิวหรือ “อย่ายอมแพ้ตั้งแต่เริ่มต้นแบบนี้สิ” ใช่ไหมล่ะครับมากกว่าในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนรู้ดีว่า ตัวเราเองนี่แหละที่มักคอยจำกัดขีดความสามารถของตัวเอง ตัวเราเองนี่แหละที่มักยอมแพ้ความฝัน ตัวเราเองนี่แหละที่มักหักหลังตัวเราในอนาคตผมจึงขอแนะนำคำพูดที่ช่วยให้เราหลุดพ้นจากการประเมินตัวเองต่ำเกินไปดังนี้

“แทนที่จะนั่งรอให้เกิดปาฏิหาริย์ การสร้างปาฏิหาริย์เองนั้นเท่กว่า

“คนกล้าหาญไม่ใช่คนที่ไม่กลัวอะไรเลย แต่คือคนที่กล้าก้าวออกไปเยอะ”แม้กลัวจนขาแข็งก็ตาม”

“คนในสังคมจะประหลาดใจ หากเราทำสำเร็จแม้โดนดูถูกว่า “อย่างนายน่ะไม่มีทางทำได้หรอก”

“วิธีเดียวที่จะเอาคืนคนที่ดูถูกเราได้ คือการทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ

สนับสนุนโดย.  ufabet ทางเข้าเล่น